Η πραγματική αγάπη είναι πάντοτε συνυφασμένη με την προσφορά,τη θυσία, την ανιδιοτέλεια.Αγάπη είναι να χαίρεσαι με αυτόν που χαίρεται και να λυπάσαιμε αυτόν που πονά.Αυτός που αγαπά ανέχεται τον άλλο με τις ατέλειές του χωρίς να τον περιφρονεί, χωρίς καν να τον κάνει να νιώθει άσχημαγια αυτό που είναι. Όταν αγαπάς ενδιαφέρεσαι τι θα γίνειο άλλος, χωρίς όμως αυτό το ενδιαφέρον να γίνεταικαταπίεση και επιβολή. Και αυτό, διότι η πραγματική αγάπη εμπεριέχει τον σεβασμό της ελευθερίας του άλλου,την εκτίμηση προς την προσωπικότητά του.
Παρεξηγημένη αγάπη είναι όταν ο άλλος γίνεται το αντικείμενομε το οποίο ικανοποιώ εγώ τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου.Κάτι τέτοιο μάλλον προσκόλληση και αδυναμία πρέπει ναονομάζεται παρά αγάπη. Καταντούμε σε αυτή την παρεξηγημένη κατάσταση είτε όταν είμαστεφίλαυτοι – δηλαδή "εγωιστές" - είτεόταν πάσχουμε από κοινωνική ανασφάλεια.Σε αυτή την δεύτερη περίπτωση, ο φόβοςμη τυχόν και μας απορρίψουν οι άλλοιμας κάνει να απαιτούμε συνεχώς επιβεβαίωση (-"Πες μου ότι με αγαπάς ..." "Μα μόλις τώρα σου το είπα !").Η ανασφάλεια, με τις απαιτήσεις που προτάσσει,μας εμποδίζει από το να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον άλλο για αυτό που πραγματικά είναι,με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μας εμποδίζουν οι απαιτήσεις που προτάσσει η φιλαυτία, ο "εγωισμός".
