Οι φραουλες της ντροπης

Πάνω από 2.500 σύγχρονοι δουλοπάροικοι στοιβάζονται στα θερμοκήπια της Ηλείας.

Τετάρτη, 09.04.08

Πέντε χιλιόμετρα έξω από τον Πύργο έχει στηθεί ένα απολύτως ευτελιστικό για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια σκηνικό: Δυόμισι χιλιάδες μετανάστες από διάφορες γωνιές της Γης ζουν οργανωμένοι σε μια εφιαλτική, σύγχρονη δουλοπαροικία.

Οι εικόνες προκαλούν ντροπή για την ευρωπαϊκή Ελλάδα του 2008. Μέσα σε 25 καταυλισμούς, γνωστούς σε όλους εκτός -προφανώς- από την Αστυνομία, το υπουργείο Υγείας ή όποιον άλλο θα έπρεπε να είναι αρμόδιος, οι εργάτες της ανάγκης αναπνέουν κάτω από το νάιλον της τέντας, κοιμούνται στο νωπό χώμα της φυτείας, ελπίζουν ανάμεσα στα λιπάσματα, ουσιαστικά φρουρούμενοι μέσα σε μια κωμόπολη εργασιακής ανοχής.

Το αντίτιμο είναι 23 ευρώ τη μέρα και ο καρπός εκατομμύρια φράουλες οργής. Η ιστορία κρατάει χρόνια. «Από το 1989 που ήρθαν οι Αιγύπτιοι και το 1992 οι Αλβανοί». Η πηγή μας, άνθρωπος που γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα στο χωριό αλλά θέλει να κρατήσει την ανωνυμία του, το λέει καθαρά. Το «κόλπο» είναι γνωστό στους παροικούντες τη Νέα Μανωλάδα Ηλείας. Και δοκιμασμένο στην Ουέλβα της Ισπανίας. «Εκεί που οι φράουλες είναι επιστήμη». Οι μετανάστες φθάνουν κάθε χρόνο τέτοια εποχή στο χωριό και «σκορπίζονται» σε ακτίνα τεσσάρων χιλιάδων στρεμμάτων. Οι περισσότεροι παραγωγοί προσπαθούν να συγκροτήσουν «κλειστές» ομάδες εργατών που δουλεύουν μόνο για λογαριασμό τους. Φθηνά εργατικά χέρια, ζουν σε συνθήκες δουλείας και επικοινωνούν ελάχιστα ή καθόλου με τις υπόλοιπες ομάδες «ώστε να μη δημιουργήσουν γκέτο, συνδικαλιστούν και απαιτήσουν υψηλότερο μεροκάματο». Από τη Νέα Μανωλάδα ως τη Βάρδα και τη Λάππα, απλώνονται περίπου 25 καταυλισμοί.

Από τον Απρίλιο μέχρι το καλοκαίρι οι αλλοδαποί ξεπερνούν τις 2.500. Σχεδόν διπλάσιοι από τους ντόπιους. Υστερα όμως είναι ανεπιθύμητοι. Σύμφωνα με πληροφορίες του ΕΤ, την περασμένη χρονιά ένας από τους παραγωγούς έβαλε φωτιά σε καταυλισμό προκειμένου να τους απομακρύνει από την περιοχή. Οταν «τελειώσουν» οι φράουλες, οι περισσότεροι μετανάστες μαζεύουν ντομάτες στη Λακωνία, ροδάκινα στη Μακεδονία και σταφίδες στην Κόρινθο. «Εποχιακό προσωπικό». Η ιδανική δικαιολογία για να μένει άλυτο εδώ και περίπου δύο δεκαετίες το «οξύ στεγαστικό πρόβλημα».

Η δουλειά αρχίζει στις έξι το πρωί. Μετανάστες από το Μπαγκλαντές, Βούλγαροι, Ρουμάνοι και Ρομά, με καφέ και σάντουιτς που φέρνουν από το «σπίτι», κατακλύζουν τις δύο πλατείες του χωριού και τους γύρω δρόμους. Το «αφεντικό» τούς φορτώνει στην καρότσα του φορτηγού και τους μεταφέρει στο χωράφι. Οποιος αργεί να ξυπνήσει χάνει το μεροκάματο. Είκοσι ως είκοσι τριάμισι ευρώ για επτά έως οκτώ ώρες. Με αυτά πρέπει να πληρώσουν νοίκι, λογαριασμούς, φαγητό και εκείνον που τους «προστατεύει».

Οσοι δεν έχουν δουλειά επιστρέφουν στο πλαστικό θερμοκήπιο με τις ποτισμένες από υγρασία μοκέτες αντί πατώματος και μαγειρεύουν ρύζι ή πατάτες με αβγά για όλους. «Μόνο τρεις τέσσερις φορές την εβδομάδα έχει δουλειά», αναφέρει ο Κόιμπις, πίσω από το συρματόπλεγμα που περιβάλλει το κατάλυμά του. «Μόνο για δουλειά βγαίνουμε, δεν μας αφήνουν». Οι κόντρες μεταξύ των εργατών δεν λείπουν. Ο Κόιμπις διαμαρτύρεται ότι «έχω χαρτιά αλλά όχι δουλειά. Οι Βούλγαροι δουλεύουν πιο συχνά αλλά χαρτιά δεν έχουν». Κι εκείνος όμως παράνομα πέρασε τα σύνορα. Μπαγκλαντές, Πακιστάν, Ιράν, Τουρκία, Ελλάδα. Κάθε χώρα και «διόδια». «Σε κάποιες έδινα 1.000 δολάρια, σε άλλες 2.000». Σε μια αποθήκη, επτά άτομα μοιράζονται το ίδιο δωμάτιο. Πληρώνουν νοίκι 150 ευρώ. «Νερό και ρεύμα δίνει το αφεντικό». Και παίρνει τα χρήματα για τους λογαριασμούς στο τέλος του μήνα. Ξαπλώνουν στο πάτωμα, τυλίγονται με κουβέρτες και μαθαίνουν από την τηλεόραση που αγόρασαν τα νέα της πατρίδας τους. Στο διπλανό δωμάτιο όλη η περιουσία τους. Παλιά ρούχα και παπούτσια, μισό μπουκάλι λάδι, δύο φακελάκια τσάι, τρία ποτήρια ρύζι, μία σακούλα κρεμμύδια. Κι ένα ξύλινο κρεβάτι. «Εδώ κοιμάται εκείνος που μας φέρνει. Γι’ αυτό πληρώνεται».

«Μας κρατάνε τις άδειες παραμονής»

Ο Νατζίμ ήρθε στην Ελλάδα πριν από ένα χρόνο. «Πέρασα το Αφγανιστάν με τα πόδια. Μετά έμεινα για λίγο καιρό στο Ιράν. Στην αρχή κρυβόμουν. Υστερα δούλευα για να βρω χρήματα να πάω στην Τουρκία».

Το σπίτι του, ένα δωμάτιο «δύο επί τρία» χτισμένο με τσιμεντόλιθους, απέχει μόλις διακόσια μέτρα από το κέντρο του χωριού. Επιπλα δεν υπάρχουν. Μόνο ένα τραπέζι όπου ακουμπούν το φαγητό και το νερό τους εκείνος και οι δύο συγκάτοικοί του από το Μπαγκλαντές.
Αντί για κρεβάτι, δυο βρόμικες κουβέρτες. Και ακριβώς από πάνω κρέμονται τα ρούχα που έφεραν μαζί τους από την πατρίδα. Πληρώνουν νοίκι και λογαριασμούς, αλλά ο Νατζίμ φοβάται να πει περισσότερα για να μην αντιμετωπίσει «πρόβλημα με το αφεντικό».
Τα διπλανά δωμάτια είναι κλειδωμένα με λουκέτο. «Είκοσι πέντε άτομα είμαστε. Το πρωί όμως λείπουν όλοι στη δουλειά. Μαζεύουμε φράουλες, λάχανα, πράσα, σκάβουμε. Ο,τι υπάρχει κάθε μέρα. Είκοσι δύο ευρώ παίρνουμε. Από τις επτά μέχρι τις τρεις - τρεισήμισι το μεσημέρι. Οταν δεν μας θέλει κάτι το αφεντικό, καθόμαστε εδώ».
Θα ήθελε να μένει σε μεγαλύτερο σπίτι. «Αλλά τα λεφτά δεν φθάνουν. Ωραίο είναι κι αυτό».

Ο 22χρονος και οι συγκάτοικοί του έχουν άδεια παραμονής στη χώρα. «Αλλά δεν τις κρατάμε εμείς. Τις φυλάει εκείνος που ήξερε το δρόμο». Ο «υπεύθυνος» του καταυλισμού.«Συγγνώμη, αλλά τώρα πρέπει να μαγειρέψω για τους άλλους». Ρύζι. Δεν υπάρχουν άλλα τρόφιμα στο δωμάτιο.
«Στις γιορτές τρώμε και κοτόπουλο», λέει βιαστικά και κοιτάζει προς το «μυστικό» τζαμί των μεταναστών. Ενα σωρό από λαμαρίνες, μακριά από αδιάκριτα βλέμματα, κάπου στη Νέα
Μανωλάδα


.ΚΟΝΤΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ Ελεύθερος Τύπος

The Kelsey Briggs Story. (Original)

Πα-τερα-δε(ς).....

Έλληνες εγερθείτε

Έλληνες εγερθείτε, ενημερωθείτε, ενημερώστε και προετοιμασθείτε γιατί τα πράγματα αγριεύουν σιγά σιγά.
Όποιος αντιλαμβάνεται που οδηγούνται τα πράγματα θα πρέπει να ανησυχεί πολύ. Πρέπει να είμαστε ενωμένοι και δυνατοί.
Μπείτε στο site : http://www.bulgarmak.org/makedonia.htm